од Владимир Лукаш

Слаткото творче
се шетало в шума
засмрдело борче
та седнало да дума.
„Црно-бело сум, да
и смрдам како твор...
Но добричко сум јас
ако сум чуден створ“.
И така, творчето думало
в бујното шумско маало,
бркало летулки перјани
кога одеднаш – вонземјани.
„Што си ти?“, го прашале.
– „Творче Смрдливко“.
Вонземјаните рекле: „Машала,
уште едно чудо брливо“.
И на нос ставиле штипки
вонземјаните што личеле на рипки,
го кренале творчето под мишка
и летнале од шумата скришно.
Сега, творчето низ ѕвезди плови
и маглини со поглед лови.
„Знаев дека некој ме сака“,
си помислило
и вселената ја избришала 
неговата мака.

---

Од истиот автор: