од Марија Каева Навистина ли така било или само ми се сонило? Како и да било, мене ми е мило, што така можеби било, па ќе ви раскажам како вистински да се случило. Мојата љубена гавраница, по потекло од планината Јабланица, веќе со денови одбиваше да лета и да грака, а кога ја прашав што ѝ е, ми рече дека веќе не ме сака. Сосема сам и тажен, седев скршен, скриен во една ограда од бршлен, во друштво на еден молчалив и стар стршен. Се двоумев дали е болна или е можеби таква заради месечината полна. Думав и туфкав со часови и во умов почнав да слушам буфкави гласови. Еден од нив ми рече: – Мораш да најдеш начин, да ја расположиш со лековит и миризлив зачин. Чудна идеја ме навјаса дури вчера; ко пороен дожд истурен од облак дебел, што луѓето да се засолнат ги тера. Со план и цел, инаку не ќе се бев обидел, свратив накратко до дома и ѝ реков на мојата умна и натажена мома: – Морам, мила моја, со крилјата …