од Владимир Лукаш

Една страшна лавица
– шумската убавица,
маскирана во зајче
стапна на ’рѓосано шајче.
„Оф, леле, ама пече!"
– насолзено таа рече;
„Зошто боса в шума скитам
и како бесна глиста итам?"
„Што ти е, лавице,
шумска убавице?"
– праша Оли, мравојадот, 
доселеник од градот.
„На шајче згазнав,
ич не пазам!
Сега солзи ронам
и в болки тонам..."
„Изеди цвет од пиперче луто
во зенитот на цутот
и ќе ти мине за миг,
додека кажеш дама пик."
Лавицата касна од цветот,
велат – најлут на светот
и како домат се вцрви,
јазикот ѝ се здрви.
„Мравојаду, ти си луд!
Кралот ќе те стори шут!
Устата ми зовре ко лава,
ми гори целава глава!"
„А шепата те боли?"
– праша мравојадот Оли.
„Шепата? О, навистина,
болката сосем истина...
Мравојаду, прости,
дојди ни утре на гости.
На ручек ќе ни дојдат јато чавки,
ќе ти зготвиме печени мравки."
 
И така, ново пријателство се роди,
в шумата која нит' се тера нит' се води,
населена со животни чудни
и безброј приказни будни.

---

Илустрација: Наталиа Лукомска

---

Од истиот автор: