од Александра Симова
Се вљубила силно Преку глава и уши Малата светулка Во шумскиот глушец. Го гледа одгоре Свети сал за него Но глувчешките очи Не гледаат до небо. Го следи со поглед Му ја осветлува ноќта Кога тој оди на работа Во шумската пошта. Таа пее песнички, Тој лепи марки! Таа чита приказни, Тој сонува чварки! Кај да најде скала? Да се симне в шума, Да му бакне мустаци, Да му каже: „Те љубам!“ Престана да јаде, Престана да зуи, Не може да свети, Едвај лебди, струи. И одеднаш ѝ светна! Па зар вака да зајдам?! Што барам од глушец? Па светулец ќе најдам! Летна горе, рашири крилја Мешето веднаш светна Виде светулец згоден И срце и ум ѝ летна. „Конечно, некој на ниво!“ Рекоа нејзините дома. „Кај ли свадба ќе правевме На стаорец да стане мома?!“ Сега летаат гушнати Фатени крило со крило Светулката љуби силно Ко ништо да не ни било.
Од истата авторка:
Чудна шума 