од Снежана Стојчевска Мора да го знаете, од приказни разни  од дамнешни времиња, од бајки и сказни, змејот огноблујач во пештера чека, принц на бел коњ, со војска цела чета.   За јунаштво гладен принцот на двобој го кани,  нема да му дозволи со негови овци да се рани.  Но друг проблем змејот го мори, за еднаквост тој мора да се бори.    Му здодеа веќе да живее во беда Нема кај да мрдне, в место една педа.  Со векови в пештера, а принцот во замок, па каков е, ви се молам, овој живот срамен? Зарем јас нему не сум му рамен?   Се налутил змејот, со сета сила дувнал  и замокот дури в небо го бувнал. Се вселил весел во замок красен, и на небо, и на земја оттогаш е скрасен. Автор на илустрацијата: Калин Маловски Од истата авторка:

од Роберто Пјумини Италијанскиот писател Роберто Пјумини, на својот 73 роденден (14 март), напишал песничка преку која на најмалите им се објаснува – на сериозен, но истовремено и смирен начин – невремето со вирусот и како да се справуваат со него. ​Што тоа велат низ воздухот летка? Се случува ли нешто што јас не знам? Зошто ни на училиште одам, ни шеткам? Еве што е работата, ќе ви кажам сега вам. Има нешто што многу личи на круна, но не е ни круна, ни царица, ни цар! Ни човек, ни маче, ни сардина, ни туна… Добро, ќе ми кажеш ли што е? Не? Скар! Чекај де, полека, дај не лути се човече – ќе ти кажам што е тоа, но смирено, стоп! Можам дури и да ти покажам довечер ама само ако најдеме некаде микроскоп. Тоа е едно типче отровно, вирус се вика ситно е и немирно, и место не го фаќа: подмолно е и некултурно, секаде се пика си живее само, но има милиони браќа. Ова типче е малечко и бескрајно лесно, од едно на друго место брзо …