од Роберто Пјумини

Италијанскиот писател Роберто Пјумини, на својот 73 роденден (14 март), напишал песничка преку која на најмалите им се објаснува – на сериозен, но истовремено и смирен начин – невремето со вирусот и како да се справуваат со него.

​Што тоа велат низ воздухот летка?
Се случува ли нешто што јас не знам?
Зошто ни на училиште одам, ни шеткам?
Еве што е работата, ќе ви кажам сега вам.

Има нешто што многу личи на круна,
но не е ни круна, ни царица, ни цар!
Ни човек, ни маче, ни сардина, ни туна...
Добро, ќе ми кажеш ли што е? Не? Скар!

Чекај де, полека, дај не лути се човече –
ќе ти кажам што е тоа, но смирено, стоп!
Можам дури и да ти покажам довечер
ама само ако најдеме некаде микроскоп.

Тоа е едно типче отровно, вирус се вика
ситно е и немирно, и место не го фаќа:
подмолно е и некултурно, секаде се пика
си живее само, но има милиони браќа.

Ова типче е малечко и бескрајно лесно,
од едно на друго место брзо пребегува,
опасно е и невидливо ова војниче бесно
и, замисли, сака во луѓето да влегува.

Но, кои се луѓето? Тоа сме сите ние, нели,
и јас, и ти, и другите, и немаме ние време 
да чекаме гости-вируси: ние сме смели
па затоа тој никаквец надвор ќе си дреме.

На пример, штом ќе ни дојде да кивнеме,
ние киваме право во лакотот од нашата рака:
тој ќе се сплетка таму, а ние ќе здивнеме:
јас и ти сме умни, секогаш правиме така.

Јас, штом излезам, а потоа дома се вратам,
не фаќам ништо, трчам раце да си измијам:
за на она типче шансите да му ги скратам
со вода и со сапун добро ќе ги истријам.

И ти, како мене, гледај раце да си миеш
за сето твое тело да биде чисто и здраво.
А ако оној мангуп сака в дланки да ти спие
толку, крај со него – во канализација право.

Затоа, штом ќе влезат дома мама или тато,
веднаш подвикни им „Ајде право во тоалет!“
Штом мама раце ќе си измие, речи ѝ „Злато!“,
а штом тато ќе те послуша, нацртај му цвет.

Но, ова е најважно: немој никако со прсти
да си ги чепкаш устата, очите или носот.
Исто, гледај да не пиеш вода од грст и...
океј, доволно. Битно го сфаќаш штосот. 

Јас и дедо ми, пак, други луѓе штом има
гледаме меѓу нас растојание да зачуваме:
можеме да се дружиме (и лете и во зима)
и без да се гушкаме или поздравуваме.

Бакнежи и прегратки? Во никој случај.
Немој со другарчињата да се разнежите:
она невидливо бандитче насекаде чучи,
затоа најубаво да ги одложиме бакнежите.
​
Надвор често гледаме луѓе маскирани
иако не е ни први април, ни карневал.
Но не се тоа крадци, опасни ко пирани:
она невидливо типче е поопасно, за жал.

Човекот надвор маска на лице си става
зашто таа нашиот здив го филтрира:
оној штетник тогаш џабе низ воздух јава,
а човекот со маската си диши на мира.

Но, дур не му се изгуби и трага и глас
на оној со круната што со око не се гледа,
знаеш ли ти, другар, што си правам јас?
Ова: дома си седам.

Тоа е мојата генијална воена стратегија, 
оти ниту на училиште одам, ниту шетам, 
а надвор пак, оној штетник (цела легија!)
скришно и немирно низ воздухот си лета.

А другари, роднини, што? Ќе ги сониме?
Не. Но, не мора ни по улици да кружиме – 
за да ги видиме, треба само да им ѕвониме:
ете и преку екран можеме да се дружиме.

Но, ако се сакаме, што треба да правиме?
Ништо: ќе си се држиме на растојание.
На гушки и бацки засега ќе заборавиме,
со зборови ќе си даваме љубов и внимание.

Зборовите се подароци, оти тие се време,
скапоцени се тие: ајде, наместо да акаме,
да ги засадиме сега, како некое добро семе:
ај да им ги дариме на оние што ги сакаме!

А јас, и ти, и сите ние – дома ќе си седиме 
и ќе го минеме овој пат, кој нема да е лесен,
за со грижа и трпение на крај да го победиме
овој натрапник мал, невоспитан и бесен.

И потоа, откако ќе успееме да го положиме
овој тежок испит, овој тест, овој лов
сите ние заедно ќе знаеме да се вложиме
во еден уште поубав живот, мудар и нов.

---

Препев: Живко Грозданоски

Извор: Булевар Ослободување

---