од Долорес Атанасова – Лори Се замислил облакот Сив, ги начул лисјата како шушкаат дека е многу бесен и див.   Се замолчил од повреден што бил, по небото престанал да ровари тој, од дрвјата и животинките се скрил.   Сонцето почнало да свети и пече, од ден на ден поуморно било, сончевите зраци немало кој да ги пресече.   Дрвја, треви, почнале боја да менуваат, од суша и жед да се закашлуваат, од облакот Сив глас и трага да бараат.   Се собрале ветрови од сите страни, сите фурии, сите ветриња нежни и мали, тие облакот Сив го сакале со сите негови маани.   Го барале сите здружено зад планини, низ дрвја и под крилја од птици во лет, во бунари стари и осамени рамнини.   Низ шумите и планините свиреж одекна, на ветровите јазикот јасен и гласен, по нив сите почнаа, дури и жабата крекна:   „Се бара облакот Сив таков каков што е, бесен и див, да дојде, да го разигра небово сино, сѐ што жеднее, сѐ живо и диво! Се бара …

од Роберт Луис Стивенсон За дамчести јајца птицата пее,  За високи на гранките гнезда.  Морнарот пее за ветрот што вее,  За бродовите по море што ездат.    Децата пеат в далека Јапонија,  Децата пеат и во Шпанија, И органата на органистот пее,  Пее гласно на дождот што лее.  Препев: Билјана Црвенковска