од Тања Аждаја

Во домот на стаорот Ришвалипед
Живееше тажниот Велосипет.
Не одеше нигде по белиот свет
Заробен беше ко птица в омлѐт.
 
„Зошто не ме сака стаорот мој?“
Од жал си свитка една спица тој
„Тркалата ми се сите во строј,
гумите – нови по најкружен крој.
 
Да не е зашто јадам само паштета?
Можеби треба да држам диета?
Но диета држи само тој што лета
А не и некој што по земјата шета.“
 
И пред да му дојде мислата следна
Некој го грабна, на седло му седна
И в двор се најде со гумата предна,
Низ врата летна ко камен во бездна.
 
„Добар ден, дали е тука лекарот Мед?“
„Да, ве чека со вашиот велосипет – 
првата врата лево – соба со број пет,
седнете, почекајте да ви дојде ред.“
 
А таму – заедно со лекарот Мед,
Седеше и строгиот трут-логопед.
„Повелете, Стаорец, што не е вo ред
Со говорот на вашиот велосипет?“
 
„Не може да рече Д, докторе Мед,
место Велосипед вика Велосипет“.
„Ах, па тоа не е за трутот-логопед,
Вам ви е потребен само лекторот Цвет“.
 
„Добар ден, дали е тука лекторот Цвет?“
„Да, ве чека со вашиот велосипет - 
собата со маса со книги и букет
пред која чека електричен тротинед.“
 
„Па тоа е Нед!“ – извика Велосипет,
„Тротинетот на гавранот Касподипед!
Се судривме лани дур чекавме ред
Пред шалтер за букви и бројки до пет.
 
Ни испаднаа сите букви на под,
Нѐ поправи дислексичен октопод.“
 
И пред да влезат кај лекторот Цвет,
Сами ги ставија буквите в ред:
„Здраво, јас сум стаорски велосипед!“
„Здраво – јас сум електричен тротинет!“

---

илустрација: Владимир Лукаш

---