од Владимир Лукаш
Кога дрвјата раскажуваат,
ветровите тивко дуваат,
животните ушите ги чулат,
зашто сакаат сè да чујат.
Секоја гранка своја приказна има,
секој лист е скапоцена рима.
Секвојата сака да драми,
врбата со лирика мами,
баобабот зборува смешно,
црешáта акцéнтира грешно,
елката нон-стоп озборува,
палмата на сите им се додворува.
Само едно дрво молчи,
зборче не може да срочи.
Ниту пее, ниту се смее
и тивко под облаци тлее.
Од него туфни бликаат,
в шума жирафа го викаат.
Дизајн/илустрација: Чудна шума; користени ресурси: Freepik, Vecteezy.
Од истиот автор:
Чудна шума 