од Круме Беќар

„Ав, ав“, залаа песот Блеки.
„Каде се моите виршли, топли и меки?
Пред 5 минути тука беа
и уште се чуреа“.
 
„Мјау, мјау“, се слушна глас од Маца
се оближа со јазикот и направи фаца. 
„Дур ти трчаше и од умор капна
јас виршлите си ги лапнав“.
 
Ја погледна Блеки и за’ржа страшно:
„Ќе те смачкам сега, ти мачкиште гнасно“.
А таа се стутка, ко костреш стана
и се подготви за одбрана.
 
Ама среќа имаше – голема
Миле од школо се врати и ги здогледа.
Ги избрка мавтајќи со школската торба
и така ја спречи таа нивна борба.
 
Блеки се сврти и магла фати
ограда скокна без опаш да клати,
а Маца без да се мачи
на блиското дрво се качи.
 
Па Миле размисли
и во себе си рече
„Од ова поука,
мора да се извлече“.
 
Значи, ако си бавен
ќе останеш гладен 
но, ако си лаком
за другарство си страден.

---

Дизајн/илустрација: Чудна шума; користени ресурси: Freepik, Vecteezy.

---

Од истиот автор: