од Владимир Лукаш

Ласицата математичар пишуваше теорема
кога пред него помина лиска со дијадема.
Срцето почна како клукајдрвец да му чука,
кога од поточето одеднаш изрипа штука:
„Ласицо, батали математички константи,
хипотези, алгебри и нумеролошки мантри,
трк на лиска да ѝ бакнеш нежна рака
и да ја поканиш на шумската  игранка!
Што се чудиш – ајде! Не биди смотан ко кит!
Шармирај ја лиска, батали го сега Евклид!“
И ласицата веднаш ги затвори тешките книги, 
истресе прашина од жолтиот костум на риги,
на лиска ѝ пријде и нежно раката ѝ ја бакна,
кога една црна птица од гранка му гранка:
„Нормален ли си ти, па волкот лиска ја сака,
ако не ја заборавиш ќе си имаш голема мака!“
Ласицата се замисли длабоко и рече: „Еурека!
моето срце сега по убавата лиска пека!
Ќе го поканам волкот на математички двобој,
ќе му одржам лекција на тој предаторски сој!“
И така, бувот организираше голем настан,
во центар беа седнати волкот и ласицата на астал,
пред нив книги, калкулатори, шестари, пера
и задача тешка – со формула љубовта да си ја мерат.
Пишуваа, пресметуваа, со калкулатори сметаа, 
низ милениумски проблеми со мозоците летаа...
На лиска здодевно ѝ стана и потона в длабок сон
и сонуваше дека над шумата лета со авион,
дека е каубојка-медуза со златни мамузи,
облечена во блуза исткаена од антички музи,
дека е пчела над шарени цветови што лета,
дека е кокошка во која се вљубил некој петел,
дека е богата мравка со милијарди трошки,
дека е коса отпорна на сите видови вошки,
дека е флејта најубава мелодија што свири,
дека е рудник со дијаманти, рубини и сафири,
дека е ежица што се валка в лисја златни,
дека е пастрмка што плива во води матни,
си сонуваше таа и одеднаш ја разбуди
судијата-слон што почна силно да труби:
„Времето заврши, сега одговор се чека,
чие срце посилно за убавата лиска пека!“
И така, бувот и слонот и сите шумци умни,
ги прегледуваа равенките чудни и заумни
и пресудија дека изедначен е нивниот резултат:
ласицата и волкот се в позиција – пат!
„Љубовта не се мери“, бувот тивко рече
и на соперниците почнаа солзи да им течат.
„Ајде сега доста. Љубовта не оди со сила.
И онака срцето ми бие за еден горила в свила.“
- рече лиска, им прати бакнеж мил
и појде кај својот љубен горила Жил.

---

Илустрација: Сања Симоска

---

Од истиот автор: