од Мерсиха Исмајлоска Јоханухан Папатакапов Смирнов имаше долго име, но бидејќи џуџе, самиот беше кус и тоа му годеше. Можеше да се шмугне насекаде низ шумата, во секое процепче на карпите, секоја шуплина на дрвата, помеѓу камењата на шумските патеки, можеше да се пикне помеѓу пчелите, тие го сакаа и му даваа да пие од нектарот. Беше висок колку страк трева, а сепак уредно облечен во црвено кадифе и чевли направени од свила… Во шумата на џуџето Јоханухан Папатакапов Смирнов, свилата беше најцврстиот материјал и не беше како обична свила, беше мека, многу мека… Тој често, така дотеран, ќе отидеше до најтајниот извор планинска вода и ќе пееше заедно со изворот, а таа песна можеа да ја слушнат само најпрефинетите детски уши. Како оние на Лина и Давид. Ги убедуваа своите родители дека, освен жуборењето на водата, има и некој нежен глас што пее, но тие не им веруваа… Беа едни од ретките кои доаѓаа таму. Ги сакаа јастребите кои играа на ветерот и кои раскажуваа некои приказни за далечни планински врвови, каде што ги …

текст на Кирил Арсовски Пржо Осата е летечки инсект, близок роднина на мравките и пчелите. Сите оси не се црно-жолти. Некои од нив се мали и црни, други, пак, светкави и зелени, а некои големи и црвеникави. Осите можат да се сретнат насекаде. Низ ливадите, во шумите, во густите џунгли и по градовите, нивите и селата. Со текот на времето многу видови оси целосно се приспособиле на животот во градовите, близу до човекот и неговиот двор, балкон, куќа или стан. Европската оса се смета за една од првите животни кои со помош на човекот и неговите патувања ги населила речиси сите континенти, освен Антарктикот. Осите не гризат и не штипат, туку боцкаат. Тие на крајниот дел од своите стомаци имаат мала, но многу брза игла со која ловат. Во случај на опасност, тие се бранат со оваа игла. Осите никогаш намерно не ги напаѓаат луѓето или другите животни. Ларвите на осите се хранат со месо, а возрасните само со полен и цветни сокови. Некои видови оси живеат сами, во мали подземни гнезда во форма на …

од Владимир Лукаш Слаткото творче се шетало в шума засмрдело борче та седнало да дума. „Црно-бело сум, да и смрдам како твор… Но добричко сум јас ако сум чуден створ“. И така, творчето думало в бујното шумско маало, бркало летулки перјани кога одеднаш – вонземјани. „Што си ти?“, го прашале. – „Творче Смрдливко“. Вонземјаните рекле: „Машала, уште едно чудо брливо“. И на нос ставиле штипки вонземјаните што личеле на рипки, го кренале творчето под мишка и летнале од шумата скришно. Сега, творчето низ ѕвезди плови и маглини со поглед лови. „Знаев дека некој ме сака“, си помислило и вселената ја избришала  неговата мака. Од истиот автор: