од Николина Ќорвезироска

Морето се разбуди од сон
мала ѕвезда удри во ѕвон:
– Олимпијада морска ќе има,
спремете се – октоподот ќе снима.
 
Зракоперка риба – коњче
за прв воден танц се јави
сега е во љубовно фазонче
со елеганција си слави.
 
Сабјарка дојде да се мечува,
никој во тоа не ја спречува,
на сабја медали сака да ниже,
а од умор на едно око миже.
 
Ајкула – кит е фина дама,
нема обзир кон секој, плива сама,
со сабјарка реши сили да мери,
поглед лежерен кон неа впери.
 
Медалот лански му блеска силно,
на јато делфини им е милно,
скока вешто салто прави,
некој мисли дека делфинот се дави.
 
Сепијата со будно око,
гледа сè на широко,
гледа, свири, запишува
и од место на се помрднува.
 
Олимпијадата зеде друг тек,
сите се преместија на горен ред,
на бранот што го качија со кран,
морска крава сурфа со еден корморан.
 
И мразот пукна на глас,
китот грбав го изви својот стас.
Со голем скок од скокалница
и за тоа си доби пофалница.
 
Бескрајна е морската шир,
сите животни беа во дилема,
Олимпијадата им донесе мир,
а кој награда прва зема?
Се играше така неколку дена,
морето фрлаше чудна пена,
водниот спорт ги измори вешто,
а животните сонуваа сè и сешто.

Илустрација: Матеј Јордановски